javaspa: GRAFFiTi

Μπάτσοι πρώτοι μπόμπερς στην ελλάδα [;]

Για την ιστορία τού γκραφίτι στον ελλαδικό χώρο μια πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία που φυσικά αποτελεί αδιάψευστο ιστορικό γεγονός και, δυστυχώς, όχι ιδιαίτερα γνωστό.

Από τα μέσα τού 1960 και για περίπου όλη τη δεκαετία τού 1970 σε πολλά σινεμά έπαιζαν οι γνωστές “τσόντες” με διάρκεια συνήθως τα 15 λεπτά. Οι αστυνομικοί πέρα από εφόδους με συλλήψεις, ξύλο και αυτόφωρα, χρησιμοποιούσαν και μια άλλη τακτική. Σύμφωνα και με την επιβεβαίωση του σκηνοθέτη Βάσο Γεώργα, με χοντρούς μαύρους μαρκαδόρους μουτζούρωναν ή σχεδίαζαν εσώρουχα [!] πάνω στις αφίσες των γυμνών σωμάτων των πρωταγωνιστριών. Μάλιστα για την περιοχή τού στήθους, για να καλύψουν τις θηλές, σχεδίαζαν αστέρια δημιουργώντας μια παρόμοια εικόνα με αυτή των γνωστών “τσιτσί μεμέ” που λέγαμε τα παιδιά των δεκαετιών 1980-1990: “Συνεργεία με αστυνομικούς επιθεωρούν τους κινηματογράφους και με χοντρό μαύρο μαρκαδόρο ζωγραφίζουν [μουτζουρώνουν τις πιο πολλές φορές] τα γυμνά γυναικεία κορμιά στις φωτογραφίες των ταμπλό. πολλές φωτογραφίες εποχής, που κυκλοφορούν ακόμα σε συλλεκτικούς κύκλους, δείχνουν γυμνές γυναίκες με άτεχνα ζωγραφισμένα ‘εσώρουχα’, μαύρα αστέρια πάνω στις θηλές κ.λπ.” [Βάσος Γεωργάς, Greek Erotica: Εικονογραφημένη ιστορία του ελληνικού ερωτικού κινηματογράφου 1955-1985, Τσαγκαρουσιανός, 2005.]

Φωτογραφία [από αριστερά προς τα δεξιά]: RTM, Wake, javaspa [2007]

Στους ιστορικούς τοίχους [περίφραξη] του εργοστασίου οινοπνεύματος – του οποίου η ιστορία είναι εφάμιλλή με αυτή της Βαμβακουργίας – η συνέντευξη με τον Escada στο ντοκιμαντέρ “Πέρα από το γκρίζο” [2006] έγινε στην ταράτσα τού εργοστασίου, μπροστά από μια σκουριασμένη δεξαμενή λογικά αποθήκευσης οινοπνεύματος.

Ιανουάριος 2005 στο διαμέρισμα στον Βόλο του αγαπημένου μου φίλου, αδερφού και συνοδοιπόρου RTM. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει πραγματική φιλία και αλληλοεκτίμηση, ο Μανόλης με είχε πάρει τηλέφωνο και μου είχε προτείνει να κάνουμε μαζί ένα γκραφίτι στον τοίχο του μικρού στούντιο που νοίκιαζε στην οδό Αγίων Αναργύρων δίπλα ακριβώς από το ποτάμι [Κραυσίδωνας]. Αυτός ο άνθρωπος που η αισθητική και το ταλέντο του βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη, εμπιστεύτηκε εμένα για να βάψουμε μαζί τον τοίχο που έβλεπε κάθε μέρα και εργαζόταν δίπλα από αυτόν. Το βάθος της χιπ χοπ κουλτούρας είναι απερίγραπτο και μπορεί να το κατανοήσει σε όλη την έκτασή του μόνο όποιος/όποια έχει περάσει ή έστω έχει ασχοληθεί πραγματικά και με τα τέσσερα στοιχεία του.* Οι κώδικες επικοινωνίες του γκραφίτι και η φιλοσοφία της αλληλοεκτίμησης και του αλληλοσεβασμού με τέτοιο βάθος και εγκαρδιότητα, δεν υπάρχει σε καμία άλλη υποκουλτούρα.

Η φωτογραφία είναι από τον RTM.

* Κάτι που δεν συμβαίνει με τους σημερινούς “φασέους” που απλά τυγχάνει ν’ ακούνε αυτό που ακούγεται περισσότερο και τις περισσότερες φορές είναι έργο ανθρώπων που ουδεμία σχέση έχουν με την χιπ χοπ κουλτούρα – κι ας δηλώνουν mc’s, ράπερ, χιπχοπάδες κ.λπ. Το τονίζω ξανά: ένας mc δεν είναι αυτός που απλά ραπάρει. Είναι αυτός που πέρασε απ’ όλα τα στάδια/στοιχεία της χιπ χοπ κουλτούρας και κατέληξε σε αυτό που τον εκφράζει περισσότερο. Για τις παλιές “καραβάνες” σαν κι εμένα, δηλαδή τους “ολντσκουλάδες”, ο mc ήταν σχεδόν αυτονόητο ότι ήταν και γκραφιτάς. Για μερικούς από εμάς ήταν αδιανόητο να μη δεν ίσχυε αυτό. Σήμερα απλά άμπαλα να ραπάρεις πάνω σ’ ένα ντριλόμπιτο ή τραπόμπιτο και κάνεις ένα βίντεο κλιπ να φανεί λίγο η φάτσα σου, μπορείς να δηλώσεις ότι θέλεις –όπως ακριβώς κάνουν οι μικροαστοί– και… να σε πιστέψουν.

Χάρη στον αγαπημένο μου φίλο και αδερφό RTM έχουμε αρχείο από την Βολάρα. Εδώ στο εργοστάσιο Οινόπνευμα στις αρχές του 2006 μαζί με Wake [είχε κάνει ένα τρελό character] και RTΜ.

Βόλος κάπου στα μέσα του 2000

Η αξία της φωτογραφίας βρίσκεται στο γεγονός ότι πλέον στη θέση αυτής της μικρής αλάνας που βρισκόταν ακριβώς δίπλα από την οικία Ματσάγγου (δίπλα από την στοά), σήμερα βρίσκονται κτίρια του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας – πιο συγκεκριμένα του τμήματος Οικονομικών Επιστημών και της σχολής Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών. Τότε είχαμε κάνει ένα μικρό μάζεμα μεταξύ μας τα γκραφιτόνια του Βόλου (πίσω μου διακρίνεται η brose). Εγώ είχα κάνει ένα άθλιο κομμάτι το οποίο αν το βρω θα το ανεβάσω για να κράξουμε παρέα. Δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να βρίσκεται ξανά σε αυτό το σημείο και αντί για το κοντό τοιχάκι από τσιμεντόλιθους που πάνω του χτίσαμε φιλίες και ανταλλάξαμε μυστικά, έχοντας για κοινό στοιχείο το γκραφίτι και την χιπ χοπ υποκουλτούρα, να βρίσκεται κάτι άλλο τόσο εχθρικό προς όλη αυτή την ιστορία (αναφέρομαι στον διοικητικό μηχανισμό του πανεπιστημίου).

Μπάτσοι Jumping

[Βόλος κάπου στα μέσα του 2000] Ένα από τα σκηνικά που έκανε τους ασφαλίτες της πόλης να “αφρίσουν” ήταν αυτά τα δύο γκραφίτι και συγκεκριμένα αυτό στους τοίχους της κατάληψης Ματσάγγου που ήταν και το πρώτο – μέρες μετά θα ακολουθήσει το δεύτερο στους τοίχους του Παπαστράτου (λαχανή) στο ύψος του δευτέρου ορόφου. Το βράδι της ίδιας ημέρας ασφαλίτης έκανε εξακρίβωση σε σύντροφο στα πεζούλια στο γκριν παρκ και τον ρωτούσε για τους 2Α (ίσως και για εμένα γιατί φαινόταν η υπογραφή αλλά δεν θυμάμαι καλά) θέλοντας να εκμαιεύσεις πληροφορίες. Φυσικά δεν πήρε καμία απάντηση. Την επόμενη ο σύντροφος μού ανέφερε το σκηνικό και μέσα από τη συζήτηση φτάσαμε στο σημείο να προβληματίσουμε για το αν θα υπήρχαν επιπτώσεις στην κατάληψη λόγω της “αναστάτωσης” που είχε προκαλέσει στους ασφαλίτες. Αυτός είναι ο λόγος που αφαιρέθηκε η λέξη “μπάτσοι” η οποία αχνοφαίνεται πίσω από την λευκή μπογιά. Επειδή είχα πάρει μια πολύ άβολη στάση σκαρφαλωμένος στα κάγκελα και το χέρι μου μετά βία έφτανε στο σημείο, για να φανεί ότι η μαύρη μουτζούρα είναι γκλοπ προστέθηκε η λέξη ΕΛ.ΑΣ.

Υ.Γ. Τώρα που επανέφερα στη μνήμη μου, έστω και με πολλά κενά, το συγκεκριμένο συμβάν, διαπιστώνω κάτι που δεν μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό από όσους/όσες δεν έζησαν το αναρχικό κίνημα την δεκαετία του 2000 – και ειδικότερα από τις αρχές της δεκαετίας. Ακόμα και ένα αντικατασταλτικό, πολιτικοποιημένο γκραφίτι είχε δύναμη όπως και οι επιπτώσεις αν σε έπιαναν οι μπάτσοι ήταν μεγάλες (π.χ. σκηνικό με σύντροφο γκραφιτά από Καβάλα που τον πιάσανε στα τρένα του Βόλου).

Βόλος, αρχές προς μέσα του 2000 // Στους τοίχους της Ματσάγγου.

Mαζί με τον αγαπημένο Wake ο οποίος είχε κάνει το κομμάτι του στη δεξιά πλευρά. Το κομμάτι ήταν αφιερωμένο στην κοπέλα που ήμασταν μαζί :)

Μου λείπει ο Βόλος, και μου λείπει πάρα πολύ. Μου λείπει έρωτας και η αγάπη που βίωσα, οι αποτυχίες, οι προσπάθειες να χτιστεί μια νέα προλεταριακή ζωή. Ένα όμως από τα πράγματα που μου λείπει πιο πολύ είναι εκείνες οι στιγμές του τοπικού αναρχικού κινήματος που το ταξικό ζήτημα ήταν πάνω απ’ όλα. Η ταξική ιστορία του πολιτικού γκραφίτι και πως αυτό αποτελεί την φωνή των προλετάριων, το καταπιασμένων, των “από τα κάτω”. Το γκραφίτι είναι ταξικό εργαλείο και όχι εμπορικό μέσο παραγωγής κέρδους για τα αφεντικά και βιοπορισμού για τους “καλλιτέχνες”. Να το θυμάστε αυτό όσα χρόνια κι αν περάσουν για να το θυμούνται και οι επόμενοι/επόμενες που θα έρθουν ώστε να μας ξεπεράσουν και να μην κάνουν τα ίδια λάθη που κάναμε εμείς. Να μην ζήσουν τις ίδιες ήττες που βιώσαμε εμείς.

Πριν δώδεκα χρόνια, Απεργιακή Πρωτομαγιά 2006.

Βόλος | Νέα Ιωνία.

Την χρονιά που έκανα και την πρώτη μου καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας της πόλης.

Από τα πρώτα γκραφίτι στο Βόλο αρχές 2000. Πρέπει να ήταν 2002. Ότι νάνε σύνθημα, ότι νάνε υπογραφή με ολντσκουλάδικη διχρωμία και άντε γεια. Πρέπει να ήταν Ερμού με Λώρη. Tώρα που προσπαθώ να θυμηθώ, η λέξη εσύ αρχικά επιλέχθηκε επειδή είχα βρει καινούργιο σίγμα που μου άρεζε. Υπάρχει όμως και μια ακόμα παράλληλη ιστορία. Η γυναίκα που είχε το μαγαζί είχε φερθεί άσχημα σε μια φίλη μου που είχε πάει για να ζητήσει κάτι για την σχολή της, για μια εργασία ή κάτι τέτοιο. Ως αλληλέγγυο γκραφιτόνι δεν μου επέτρεπε η χιποπάδικη συνείδησή μου να αφήσω αναπάντητη μια τέτοια συμπεριφορά. Έτσι συμπληρώθηκε αυτό το σύνθημα ως… αντίποινα.

Αθάνατη, λατρεμένη παλιοσχολίτικη διχρωμίλα.

Διχρωμία Φόκο πουλελέ
Στους κατειλημμένους τοίχους της Liberta [Βόλος]

Αθάνατη, λατρεμένη παλιοσχολίτικη διχρωμίλα.

Διχρωμία Φόκο πουλελέ | Στους κατειλημμένους τοίχους της Liberta [Βόλος]

Φρέσκα πράγματα στην στεκάρα Άνω Πόλης [a.k.a Uptown]. Συντροφικό/κινηματικό γκραφίτι με ατελείωτη συντροφική αγάπη. Απειρα props στον σύντροφό μου Θ. και στον Χρήστο που με την άμεση ανταπόκρισή του βγήκαν οι φωτογραφίες.

_________________________________________________________________________

Ένα ζήτημα ή μάλλον μια πραγματικότητα η οποία αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πάρα πολλά πράγματα, από σκληρές συγκρούσεις μέχρι γκραφίτι, συνθήματα και τραγούδια. Αυτό που παρατηρώ όμως είναι ότι ενώ μπορούν να δημιουργηθούν πανέμορφα σχέδια με δυνατά αρκτικόλεξα, η εγχώρια κινηματική έμπνευση στερεύει.
Προς όξυνση λοιπόν της αντιμπατσικής έμπνευσης, μιας και έρχονται ζεστές μέρες και το μίσος μεγαλώνει (όλοι/όλες μαζί το υπόλοιπο) σας παρουσιάζω δύο νέε εκδοχές. Η πρώτη αποτελεί την μετάφραση του all time classic ακαμπ, ενώ η δεύτερη κινείται σε ξεκάθαρα ταξικές αναλύσεις –για να εξυμνούμε λίγο και την αναγκαία ταξική μας συνείδηση– εμπνευσμένο από το λατρεμένο σύνθημα “οι μπάτσοι δεν είναι παιδιά των εργατών, είναι τα σκυλιά των αφεντικών”.

Liberta | Βόλος

Στέκι Liberta | Βόλος 2015

Στέκι Uptown [a.k.a. Άνω Πόλη, Θεσσαλονίκη] | Αφιερωμένο σε όλους τους συντρόφους και όλες τις συντρόφισσες. Την αγάπη μου: Θανάση [Δεν βάλαμε την Παοκάρα :)], Ορφέα [καφέ από τα χεράκια σου σύντροφε!], Μάριο [και φωτογράφος και καλλιτέχνης αδερφέ. Σωραίος!]

Άνω Πόλη [Uptown] 2014 | Θεσσαλονίκη

Βολάρα στην αθάνατη Βαμβακουργία | Όλο το ζουμί κρύβεται στον λευκό μαρκαδόρο "της μάνας σου το μουνί javaspa". Την ιστορία θα σας την πω κάποια άλλη στιγμή.

Ευχαριστώ πάρα πολύ τον Χρήστο για την φωτογραφία.

Εδώ να ξεκαθαρίσω ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τα παιδιά και καλά έκαναν και πάτησαν. Το πρόβλημα ήταν κυρίως συναισθηματικό καθώς εκεί υπήρχαν κομμάτια από φίλους που το παράτησαν και λευκοί τοίχοι υπήρχαν πάρα πολλοί ακόμα εκεί. Αλλά είναι φαίνεται το σημείο που λόγω του ότι έχει πολύ καλή οπτική επαφή με τα τρένα [που μπαίνουν Βόλο] όλοι θέλουν να κάνουν κάτι που να φαίνεται

Ότι κατάφερε να σωθεί από τότε κάπου μεταξύ '96-'98

Αν θυμάμαι καλά είναι στον Ουβά Σερρών και ένα από τα πρώτα γκραφίτι

Τέχνη & επανάσταση | Γκραφίτι: ο πόλεμος των συμβόλων

Κείμενο από την συντρόφισα & φίλη Γ. το οποίο δημοσιεύθηκε στο 25ο φίλο της "Άπατρις".

Το γκραφίτι της φωτογραφίας είναι από NDA (Αθήνα).

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ίδια για τον χρόνο που διέθεσε στην αχανή Αθήνα

Επόμενη στάση 2A... | 2014

R.I.P | Buddy Esquire

The King of Hip Hop Flyer

Φάμπρικα Υφανέτ | 2013

Οι όμορφοι άνθρωποι γράφουν όμορφα συνθήματα | Σύντροφοι στην Φάμπρικα Υφανέτ

Τα χαμόγελά μας ξίφη και ακονίζονται από έρωτα | Στέκι Άνω Πόλης (θεσ/νίκη)

Μπάτσοι Γουρούνια Δολοφόνοι | Κατάληψη Ματσάγγου Βόλος

Το πιο αποτυχημένο graffiti μου στην ονειρική βαμβακουργία | Βολάρα μέσα του 2000

Από τα αγαπημένα μου χέρια του Link | Βολάρα μέσα 2000

Αθάνατη Βαμβακουργία | Βολάρα Νέα Ιωνία

Με αφορμή την εξαιρετική κίνηση των 381

Προσχέδιο για τα 9 χρόνια ζωής της Κατάληψης Υφανέτ

Δύο 13χρονα κοριτσάκια συνελήφθησαν

επειδή...έβαψαν "καρούμπαλο" στη Σέρρες

πηγή

Ένα πανέμορφο δώρο από έναν πανέμορφο άνθρωπο. Δέκα χρόνια πριν, στους αθάνατους τοίχους της Βαμβακουργίας του Βόλου, ο Rtm σε κατάθεση συναισθημάτων

2α μέχρι θανάτου...

Κατάληψη Ματσάγγου (αρκετά παλιά) από την πλευρά "του Δήμου" | Βολάρα

Όταν το graffiti παύει να είναι συνδεδεμένο με τους κοινωνικούς (ελευθεριακούς) αγώνες, τότε καταλήγει να είναι τέχνη με την σημερινή εκφυλισμένη-ρηχή έννοια του όρου