Ανυπακοή

 
ΜΗΤΡΑ
 

Παραθέτω το κείμενο / ανάλυση υπόδειγμα –για το πως πρέπει να γίνονται οι αναλύσεις δίσκων– από τον αγαπημένο πολιτικό σύντροφο και φίλο nosfi. Εξετάστε το προσεκτικά με αγάπη γιατί έπεται συνέχεια :):
 
Δεν παρακολουθώ πολλά από τα τεκταινόμενα. Έχει φορτώσει το μυαλό μου πληροφορία. Η εύκολη πρόσβαση στα πάντα, η μαζική παραγωγή και η επιθετική διανομή της μουσικής, εμένα μου έχει φέρει κοκομπλόκο.
Κακογερνάω φαίνεται από νωρίς κι όντας δύστροπος από μικρός χειροτερεύω. Πλέον ακούω αυτούς που ανακάλυψα όταν είχα όρεξη για ψάξιμο και προς αποφυγή παρεξηγήσεων ακούω ό,τι μου κάθεται καλά στο αυτί κι όχι ό,τι είναι avant-garde κάθε στιγμή. Γουστάρω βαριά ντραμς, ψαγμένα σαμπλς τσοπαρισμένα και μη, και όταν καταλαβαίνω τι σπικάρει το άτομο που κρατά το μικρόφωνο δεν μπορώ να ακούω βλακείες. Ακούω μόνο ολοκληρωμένους δίσκους και δεν ακουω videoclip φωτοβολίδες. Κι όλο αυτό επειδή είμαι στρυφνός και δεν τα καταφέρνω να ακολουθήσω την εποχή. Πάμε στο παρασύνθημα.
Έβαλα να παίξει το ΜΗΤΡΑ.
Στο εξώφυλλο ο mc esher με ένα wakizashi ξεφλουδίζει σαν μήλο την τύπισσα από το εξώφυλλο του bitches brew ενώ η σελήνη αλλάζει φάσεις. Στυλιζαρισμένο και λιτό χωρίς την αισθητική του πρώιμου 00 που συνήθιζε ο javaspa και λιγότερο φορτωμένο από τα Λ7. Χρώματα παλ, κόντρα στο κλασσικό του ασπρόμαυρο με τις σκληρές αντιθέσεις. Στο οπισθόφυλλο νεκρο-αισθητική και ταγκιά κι ενώ από πίσω τελείωνε το ίντρο με τους αναρχικούς καταληψίες το μάτι μου κόλλησε στην κρυμμένη -γραφιστικά-- μήτρα.
Η λούπα με το γυναικείο τσοπαρισμένο χοροπηδάει και η αλήθεια είναι ότι μου δημιούργησε την προσδοκία να την ακούσω drumless και 78bpm. Στα επόμενα 2 κομμάτια η αισθητική ταξιδεύει σε εποχές pharcyde και souls of mischief. Στα καπάκια η καισαρική τομή γκρουβάρει ακραία και μου θυμίζει τις καλύτερες στιγμές του apollo brown. Στο ραντεβού ταξικά φτιάχνει μια ατμόσφαιρα νυχτερινής αυτοκινητάδας παραλιακά. Το ίδιο και στο νηστεία προσευχή – αν και γι αυτό θα έπρεπε να καβαλάμε lowrider με candy μπογιά και να χουμε playlist kid frost και τα λοιπά.
Οι υπογλυκαιμίες βέβαια είναι μακράν το καλύτερο κομμάτι του δίσκου παραγωγικά. Σημειωτέον, οι παραγωγές ξεκινάνε μεν από τον κλασσικό νοσταλγικό ήχο με τις απαλές τζαζιές που έχουμε συνηθίσει αλλά επιφυλάσσουν εκπλήξεις: g-funk της εποχής των πρώτων άλμπουμ του scarface, très deliquente ήχο, ακόμα και bossa Nova.
Πέρα όμως από το παραγωγικό κομμάτι που σε όλες τις κυκλοφορίες μένει ψηλά, υπάρχει μια αξιοσημείωτη στροφή στο περιεχόμενο των στίχων και στο delivery.
Στη ΜΗΤΡΑ ο Javaspa είναι πιο προσωπικός από ποτέ, ώριμος που κάνει ανώριμο χαβαλέ (το “έχω 15cd σε βινύλιο είναι υπέρτατη καζούρα στους backpackerz των 90s που ομολογώ ότι ανήκω) και χαλαρός. Λέει αυτό που θέλει, χωρίς να το περνάει από κόσκινο στράτευσης. Οι διάφοροι -ισμοί δεν του αναλώνουν την mcίδικη του δημιουργικότητα γιατί δεν έχει πια να αποδείξει σε κανέναν ότι είναι πολιτικοποιημένος και δεν έχει κάτι καινούριο στρατευμένο να πει. Τα μανιφέστα του τα έχει δώσει και τις κόκκινες γραμμές τις έχει χαράξει προ πολλού. Φαίνεται να μπαίνει σε μια φάση που χωνεύει ότι η επαναστατική θεωρία δεν λέει τι πρέπει να κάνουν οι προλετάριοι, αλλά τι κάνουν.
Μικρή παρένθεση: Ο Javaspa δεν είναι στιχουργός. Είναι emcee. Δεν γράφει περίπλοκους στίχους με στρώσεις νοημάτων. Η δεξιότητα του είναι στην αμεσότητα και την επαφή με το κοινό.
Πάντα σκεφτόμουν ότι αυτό που έχει χρόνια να κάνει – το storytelling - με κρατούσε κολλημένο στο ηχείο με την περιεκτικότητα, τη σπονδυλωτή δομή και την καθημερινή -κοντά στα βιώματα μας- απλότητα των ιστοριών. Κλείνει η παρένθεση.
Σκάει λοιπόν πλέον άνετος και χαλαρός στο μικρόφωνο ξανατολμά τα αφορμάριστα φωνητικά και λεκτικά τρικς (γκρουβα / βρεγμένο ψωμί), ραπάρει (ξανά) για την αγάπη του στις μηχανές εσωτερικής καύσης και δίνει πόνο στο κομμάτι της ανθρώπινης επαφής και της συντροφικότητας.
Τρώει το ζεστό ψωμί των ψυχαναλυτών όταν λέει ευθαρσώς ότι του λείπει τόσο η αγάπη και η ζεστασιά της ανθρώπινης σχέσης που “ψάχνει τη μήτρα για να μπει μέσα πάλι”. Και είναι αλήθεια ότι φαίνεται παντού, αλλά πιο έντονα στο “υπογλυκαιμίες” ότι η οργή και ο θυμός έχουν αρχίσει να γίνονται μια δημιουργική απογοήτευση. Ακούγοντάς το θυμήθηκα τον Χαραλαμπίδη στα φθηνά τσιγάρα να φωνάζει στην ταράτσα ¨δε θέλω να γαμήσω, να ηρεμήσω θέλω..¨ Εν κατακλείδι, με τον συνδυασμό των στιλάτων παραγωγών και την προσωπική έκθεση στους στίχους, κερδίζει επάξια τον τίτλο του πιο "γλυκού" καριόλη.
Top tracks: Καισαρική τομή, Υπογλυκαιμίες, Νηστεία προσευχή, Προύχοντες
 
 
Καθαρή ψυχή
 
 


 
 ______________
Εμετός...
 
 
 

 

__________________


Μπροσούρα

___________________








Da Backpackaz | Α.Γ.ΝΟ [Αυθεντική Γεύση Νοθείας]
Photoz by Zulu Pistola


DOWNLOAD ALBUM

DOWNLOAD WAV



Da Backpackaz - Α.Γ.ΝΟ | ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΓΕΥΣΗ ΝΟΘΕΙΑΣ



⚢ 
[για προβολή πατήστε επάνω στον τίτλο]
 _________________________________________


 
Αθάνατη, λατρεμένη παλιοσχολίτικη διχρωμίλα.
Διχρωμία Φόκο πουλελέ
Στους κατειλημμένους τοίχους της Liberta [Βόλος]

 _______________________________________

 _____________________________________________________________
Νέο ep από τον σύντροφο και αδερφό nosfi για γερά στομάχια και οχυρωμένα/ανοχύρωτα συναισθήματα.

"Οι λέξεις δε μένουν πάντοτε αμετάβλητες, όπως σχηματίστηκαν εξαρχής. Συχνά αλλάζουν μορφή, γιατί οι φθόγγοι τους χάνονται ή συγχωνεύονται ή με οποιονδήποτε τρόπο μεταβάλλονται. Οι διάφορες αποβολές, συγχωνεύσεις και κάθε είδους μεταβολές των φθόγγων λέγονται φθογγικά πάθη. Έκθλιψη λέγεται η αποβολή του τελικού φωνήεντος μιας λέξης εμπρός από το αρχικό φωνήεν ή τον αρχικό δίφθογγο της ακόλουθης." 

 http://gourmet-prolet.blogspot.gr/2016/01/nosfi-out-now_14.html

_____________________________________________________________________

Το hip hop δεν είναι απλά μουσική είναι περήφανο κομμάτι των αστεακών υποκουλτούρων. Αν θέλουμε να παραμείνει σοβαρό και επικίνδυνο χρειάζεται η μόνιμη ενεργοποίηση ταξικών, ιδεολογικών και ποιοτικών φίλτρων.

Στο hip hop ισχύει μια πολύ απλή συνθήκη η οποία εφαρμόζεται από πάρα πολύ λίγο κόσμο: Δεν ακούς ότι κάθεται απλά καλά στα αυτιά. Ακούς αυτό που προσφέρει κάτι –είτε αισθητικά, είτε στιχουργικά, είτε μουσικά–, αυτό που σέβεται, αυτό που προτείνει, αυτό που στέκεται ενάντια στη βάρβαρη καθημερινότητα, αυτό που προσφέρει τα κατάλληλα εργαλεία για να μη νιώθουμε μόνοι και μόνες στις μίζερες αστεακές διαδρομές ρουτίνας, στους χώρους της δουλειάς μας.

Ένας πολιτικός στίχος όμως από μόνος του δεν λέει απολύτως τίποτα. Στα λόγια όλοι μπορούν να γίνουν καλοί, το ζήτημα είναι τι γίνετε στη πράξη. Στη πράξη λοιπόν… Πόσοι μπορούν να μείνουν, να διεκδικήσουν, να κατακτήσουν, να αφήσουν ισχυρά οπλοστάσια γι’ αυτούς που μάχονται καθημερινά και γι’ αυτούς που θα έρθουν.

Μάτια και αυτιά ανοιχτά. Η ευθύνη είναι μεγάλη, ατομική και συλλογική.
 



https://www.facebook.com/pages/Javaspa/971829712829569